Rozwój techniki ADT zapoczątkowany został przez inżynierów nagrywających między innymi Beatelsów w latach 60-tych. Aby odciążyć Johna Lennona od konieczności śpiewania wszystkiego dwa razy celem późniejszego dublowania ścieżek postanowiono zastosować powyższą technikę (ATD - z ang. Artifactal Double Tracking). Oryginalny sygnał przepuszczany był przez dwie maszyny (machine tape) odpowiedzialne za rejestrację ścieżki. Dzięki temu, iż zachowana była fizycznie odległość od głowicy odczytującej oraz zapisującej uzyskano opóźnioną wersję zapisu. Długość opóźnienia uzależniona była od szybkości przesuwu taśmy (im wolniejszy przesuw tym więcej czasu potrzeba było nim sygnał przemierzył z głowicy zapisującej do odczytującej).
Dzięki temu uzyskano coś na kształt efektu chorus.

Wtyczka ADT przetwarza sygnał monofoniczny tworząc na wyjściu sygnał stereo. Wtyczka pozwala na kontrolę czasu opóźnienia w zakresie 10-50 ms.